Sevgili dostlar,
Ben 1984 yılında Tıp Fakültesinden Mezun oldum, 1991 yılında da ilaç sektörüne girdim. Meslekte 40 sektörde 33 yıl olmuş. Bahsetmek istediğim benim yıllarım değil, bu yıllar içinde Tıbbi Mümessil tanımının geçirdiği dönüşüm ve artan önemi.
O yıllarda Tıbbi Mümessilliğin meslek olup olmadığı bile tartışmalıydı. Hepsi ellerinde farkedilir büyüklükte çanta ile gezdikleri için “çantacı” çantalarında bulunan promosyon malzemeleri nedeniyle “eşantiyoncu” diye anılırdı. Başka tuhaf tanımlar da olduğunu hatırlıyorum. Aradan yıllar geçti ve sahada çalışan arkadaşlar emekleri, becerileri ve gayretleri ile Tıbbi Mümesiiliğin bir meslek hatta çok önemli ve insan hayatına dokunan bir meslek olduğunu herkese ispat ettiler. Bugün ilaç dünyası ve sağlık çalışanları arasındaki en güçlü ve faydalı köprüyü Tıbbi Mümessiler kurmaktadır. Meslek olarak tanımlanmasının yanısıra birçok kişi için meslek tercihinde ön sıralara tırmanmaktadır.
Ben bu görevin, her zaman hayati önem taşıdığına ve sahadaki arkadaşlarımın, sağlık çalışanları kadar kutsal bir rolleri olduğuna hep inandım ve bu inancım haklı çıktı. Diz boyu karda, yollar kapalı olduğu için 2 saat yürüyüp diabet komasındaki hastaya İnsülin yetiştiren mümessiler tanıdım. Hep yollarda oldukları için ülkedeki binlerce trafik kazasına doğru bilgileri ile Tıbbi Mümessilerin müdaahale ettiklerini duydum. Kronik ağrısı için ilaç önerdiğim, ancak eczaneden ilacı alacak parası olmayan hastama, önce benden telefonla onay alıp çantasındaki numuneleri veren mümessil tanıdım. Telefonda da olsa ellerinden öptüm.
Sektörde bulunduğum süre içinde de elde edebildiğim başarıların odağında hep sahadaki arkadaşlarım oldu. İnandıkları ve güvendikleri takdirde dağları devirdiklerini gördüm. Ben onları hem çok sevdim hem de çok saygı duydum.
Pandemi nedeniyle evlerde kapalı kaldığımız günlerden birinde yine sahadaki çalışkanlık ve fedakarlılara şahit olduğum, bir günde şimdi okuyacağınz şiiri yazdım. Kendimi de sizlerden birisi gibi görerek.
BİZ KİMİZ
Biz kimiz, bizi bilmezsiniz hepiniz
Ya da tanırsınız ama tam bilmezsiniz ne yaparız
Biz tıbbi mümessiliz
Hani şu son model dediğiniz arabalarda, şık takımlar, albenili giysiler içinde.
Her yıl sonu başka bir ülkede ve güya eğitimde,
“yaşıyorlar valla” dediğiniz kadınlar, erkekler biziz
Doğrudur yaşadığımız ve doğrudur her daim hazır oluşumuz
Çok gezeriz mesela, kamyonlardan önce yollarda oluruz,
sıcak yataklarda, sevgili koynunda olmak yerine
Evladı da en çok kokusuyla hatırlarız
o uyurken ettiğimiz vedanın izi tüter yüreğimizde
Yol boyu molalarında görürsünüz bizi, okkalı bir sabah kahvesinin hatırında Ya da güne yeni uyanan bir otel lobisinde
ve nedense birbirinin aynısı çantalarımızla
Ama en çok hastaların dünyasındayız biz
hep gülümseyen hep dikkatli ve saygılı
Yürüyün sizde koridorlarda, yoklayın muayene odalarını,
iyi bakın ama, orada bir yerde hep biz varız
Hekimin reçetesindeki “ecza”, hemşirenin elindeki “şifa” hep biziz
Ya yeni bir tedaviyi getiririz ya da yeni bir bilgiyi paylaşırız
hastaya, hastalığa, ilaca dair.
O gün yenilerden bir şey olmasa bile çantamızda, oturur derdi paylaşırız,
“hocam” soluklanırken iki hasta arasında
Ama hiç derdimiz olmaz bizim, yükümüz başkasının dertleri oluğu için
Moralimiz de bozuk olamaz, kim dinlesin ki bizim ağıdımızı,
yaşam ile sonsuz arasında savrulanlar dünyasında
O yüzden hep gülümseriz biz, iyilik bizden bulaşsın isteriz
Sürekli okuruz bir de , o da yetmez dinleriz.
Sadece ilacımızı değil her şeyi bilmek isteriz, belki bir yerde sorulur diye
Öyle ya “tereciye tere satmak” bizim işimiz
önlüksüz doktor, kepsiz hemşire oluruz biz
Ve en çok da hasta oluruz, derdi çekeni anlamak için
Günün telaşı biter, hesabı başlar
Akşamları el ayak çekilince, bir başkası oluruz
Pazar payı, index, kota, stok diye tuhaf bir lisan konuşuruz
O da “maişet motorunu” çevirmek için
Sonra uyku inerken yorgun bedenimize, geceye fısıldarız usulca
“Bugün insanlar için iyi şeyler yaptım”
Ve gece dinginliğini örterken üstümüze, tekrar ederiz
Ne mutlu ki biz, tıbbi mümessiliz…
Dr. Tahsin Yüksel
COO – Chief Operations Officer